Mammon

Op de sprookjesachtige topontmoeting van afgelopen weekeinde in Washington was ook onze eigen José Luis Rodriguez Zapatero aanwezig. Daaraan was een zware lobby voorafgegaan. Spanje valt net buiten de G8 en hoort evenmin bij de G20. Hoewel er aanleiding is om Spanje een preferente behandeling te geven aangezien het land voor veel Latijns-Amerikaanse landen nog altijd de poort naar het Westen is en de VS sinds jaar en dag een warme belangstelling voor hun achtertuin aan de dag leggen, had gastheer George Bush overduidelijk geen trek om voor Zapatero een plekje aan tafel in te ruimen. Hier te lande werd er lustig op gespeculeerd dat de Spaanse terugtrekking uit Irak vier jaar geleden de voornaamste oorzaak van die onwil was. De pogingen van onze presidente del gobierno om toch aan het banket van Mammon te verschijnen werden ondertussen met medelijden en hoon becommentarieerd. Dat zou ons onder Aznar niet zijn gebeurd, merkte de Volkspartij niet ten onrechte op. Aznar was immers goede maatjes met George Bush. Om samen met W op de foto te mogen stuurde hij maar al te graag zijn leger de woestijn in. Gelukkig was er dan Nicolas Sarkozy om ZP voor gezichtsverlies te behoeden. Met Sarkozy zijn we dikke maatjes. Opeens vangt de Franse politie de ene etarra na de andere (gisteren nog topman Txeroki) en de kandidatuur van Barcelona als zetel voor de door Sarkozy geïnitieerde Unie van de Mediterrannee is door Frankrijk krachtig gesteund. En nu mocht Zapatero dan de momenteel door Frankrijk beheerde EU-zetel aan de borreltafel innemen. Dat de Nederlandse premier JP Balkenende opeens ook aanschoof was na alle inspanning en moeite trouwens een beetje een afknapper. Zo bijzonder waren we blijkbaar ook weer niet. Maar goed, het belangrijkst waren uiteraard niet de poppetjes als wel de schitterende beloften. Daar hebben me deze heren van wie sommigen elkaars bloed wel kunnen drinken niet minder dan unaniem tot een krachtige aanpak besloten die ons arme consumenten van de ondergang gaat redden. Het is te mooi om waar te zijn en dat is het dan ook niet. Wat is afgesproken is dat de rest van de wereld de Amerikaanse economie blijft steunen door via export naar het land van de onstilbare honger waardeloze dollars te blijven kopen. Dat daarmee heel de wereld mee de recessie in wordt gezogen nemen we maar voor lief. Het zal de heren regeringsleiders nauwelijks raken tenslotte. Wij burgers mogen het gelag betalen. Dat is geen nieuws. Wel nieuws is misschien dat niemand tegen was, zelfs Lula niet. Geen enkel volk kan zijn leiders nog vertrouwen. Gefeliciteerd maar weer.