Lange weg

De Afrikanen die in wrakke houten schuitjes naar Spanje hebben weten over te steken leiden hier in meerderheid een gesegregeerd bestaan. Voorzover ze geen werk vinden in de bouw leven ze in de stad en langs de kust van het toerisme. Ze verkopen goedkoop nagemaakte en zelden van echt te onderscheiden merkzonnebrillen en modieuze handtassen vanaf een uitgespreid kleedje dat ze met behulp van een handzaam touwsysteem vliegensvlug kunnen opvouwen wanneer in de verte een agent van politie opdoemt. Werkelijk alles aan hen is illegaal: zijzelf, hun handel en de manier waarop ze die aanbieden. De illegaliteit draagt ertoe bij dat ze alleen lotgenoten vertrouwen en pas op vrijdagavond wanneer ze uitgaan een praatje aanknopen met een leuke meid of een jongeman die in meer dan de eigen Barcelonese beslommeringen is geïnteresseerd. Op het platteland werken Afrikanen vooral in de tuinbouw. Ook hier vallen ze direct op en niet omdat ze donkerder en in het algemeen langer zijn dan de autochtone bevolking, maar om hun wijze van voortbewegen. Zie je ergens in de provincie een fiets of brommer gaan, dan zit er negen van de tien keer een neger op. De oorspronkelijke bewoners rijden auto of komen hun dorp niet uit. Het is een opmerkelijk onderscheid, vooral omdat het zo rigoreus is. Daar krijgt het een cultureel tintje van, alsof zo nu eenmaal de gebruiken der uiteenlopende bevolkingsgroepen zijn. Dit is uiteraard een absurde gedachte, de bevlieging van een zoekende geest die het zonder zekerheden moet stellen en in die zin even vergeeflijk als onbelangrijk, maar even zo goed is het een overweging die hier vruchtbare bodem vindt. De overtuiging dat vreemdelingen anders zijn draagt bij aan hun marginalisering en anders, dat ben je hier al wanneer je uit Zaragoza komt. De Catalanen en hun buitenlanders hebben nog een lange weg te gaan.