In het gezondheidscentrum

Dokter Miró vindt dat ik Catalaans moet leren. Al die buitenlanders die netjes Spaans leren spreken en dan denken dat het zo wel mooi genoeg is, ze zijn haar een doorn in het oog. We wonen hier in Catalunya, hoor. Dokter Miró vindt dat ik eruit zie of ik binnenkort doodga. Daar schrok ik even van. Ik ben gewend dat ik degene ben die zegt: dokter, ik geloof dat ik een ongeneeslijke ziekte te pakken heb; en dan zegt de dokter: niets aan de hand, even een pilletje slikken en je voelt je weer kiplekker. Nu is het dus andersom. Ik voel me inderdaad niet kiplekker en florissant zie ik er ook niet uit, maar ja, ik had na een hardnekkige verkoudheid om het af te toppen nog even een ontsteking aan de urinewegen opgelopen (hoe zeg je zoiets), dus dat ik wat dunner en grauwer ben dan normaal lijkt me niet meer dan logisch. Daar denkt dokter Miró anders over. Ze begon allemaal kankervragen te stellen, vragen die naar de onvermijdelijke conclusie kanker leiden, bedoel ik. Maar goed, voorlopig geen paniek, eerst even wat onderzoekjes doen voordat we het doodvonnis vellen. Op haar computerscherm selecteerde dokter Miró de beoogde testjes die vervolgens geheel vanzelf naar mijn patiëntendossier en naar de printer zouden worden getransfereerd. Dat was althans de bedoeling. Waarom gebeurde er niets? Dokter Miró verzonk in gemompel. Twee, drie, tien keer klikken met de muis had geen resultaat. Ik zag dat ze dit eerder had meegemaakt en toen haar hand verkrampte en haar knokkels wit uitsloegen begon ik haar aardig te vinden. Het is niet eenvoudig, hè, probeerde ik. Dokter Miró grijnsde mij in tweestrijd toe. Ze schoof ruw haar stoel naar achteren en opende een deurtje in de wand achter haar. Na ruggespraak met de collega in het belendende kamertje en een hernieuwde poging rolde alsnog het onderzoeksverzoek uit de printer. Of ik daarmee gewapend een afspraak bij het laboratorium aan de overzijde van de gang wilde maken. En pas een beetje op jezelf, voegde ze eraan toe.