Verzettelijk

Het gaat niet goed met de ezel. De asno zoals hij hier formeel heet of burro zoals hij genoemd wordt, telt nog maar 60.000 zielen. Een halve eeuw geleden waren dat er een miljoen. Maar ja, toen had de ezel een nuttige functie. Tegenwoordig staan de burros mooi te wezen in landschappelijke weilandjes en kinderboerderijen en worden ze ingezet om gehandicapte kinderen vertrouwd te maken met dierenwarmte. Dan heb je er niet zoveel nodig, natuurlijk. De belangrijkste taak die de ezel nog heeft is een symbolische. De burro is het nationale dier van Catalunya. Heb je een sticker van een ezel achterop je auto, dan laat je je kennen als een heuse Catalaan. Kleeft er een sticker van een stier aan de bumper, dan ben je een door omstandigheden alhier verzeild geraakte Spanjaard. Die stier is overigens het silhouet van de houten stieren van Osborne (de kop omhoog, kloten lekker diep hangend), ooit door de sherrymaker in heel het land neergezet en inmiddels tot beschermd nationaal symbool verklaard, een duidelijk bewijs dat het met de stier van vlees en bloed ook zo lekker niet meer gaat. De burro wordt vereerd om zijn koppige karakter. Komt ergens in de provincie de bevolking tegen de vooruitgang in opstand, dan doet een met zijn achterpoten in de lucht trappende ezel gretig dienst als toonbeeld van het protest. Momenteel is de trappende burro te zien op borden die bezwaar maken tegen de aanleg van een bovengrondse hoogspanningskabel tussen Frankrijk en Spanje. Maar ook tegen rondwegen, golfcourses en vakantiedorpen verzet hij zich graag. De ondergrondse reiziger droomt soms van een ezel. Een lapje grond met een olijfboom en een ezel, dat lijkt hem net wat hij op zijn oude dag nodig heeft. Onverzettelijkheid, dat is toch waar een mens op den duur naar streeft.