Stress

Net als vorig jaar zijn na een schijnbaar eindeloze vakantie de scholen toch weer begonnen. Toen ik de kindertjes door de poort het schoolplein zag opgaan, schoot de zinsnede “het kon niet maar het gebeurde toch”, titel van een mythische documentairereeks over ogenschijnlijk onmogelijke gebeurtenissen, door mijn hoofd. Was het heus waar wat zich voor mijn ogen afspeelde? Heel andere gevoelens worden ons door de reclame aangepraat. Daarin zien we een slanke, succesvolle moeder al na een dag bezwijken onder de teruggekeerde stress van hard werken, door de file naar school snellen en thuis alles volmaakt in orde hebben. Gelukkig is er dan een probaat middel in een handig klein wegwerpflesje. Gauw een teugje en de verpakking in het milieu keilen en je kunt er weer tegenaan. Nu is het waar dat de scholen ieder jaar opnieuw met stressverhogende veranderingen komen. Verandering namelijk staat gelijk aan stress. Het kost grote moeite om alle agenda’s op elkaar aangepast te krijgen en dus is er niets vreselijkers dan verandering. Onderwijsvernieuwingen zijn de ergst denkbare straf voor hardwerkende ouders. Mag het alsjeblieft altijd blijven zoals het is? De eerste schoolweek is een slopende opeenstapeling van tegenstrijdige emoties, van opluchting om de teruggekeerde regelmaat en van vrees dat de nieuwe roosters niet aansluiten. Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht, maar op de eerste vrijdag is er niets heerlijkers denkbaar dan een fijne mentale ontsnapping. Aangezien de reiziger niet zo’n fan is van plestik in de bosjes werpen, neemt hij zijn toevlucht tot andere, groenere middelen.