Heel erg warm

Ook en plena crisis económica is een hittegolf het belangrijkste zomernieuws. Aan de kust valt het met een dikke dertig reuze mee, maar in la Mancha zuchten ze onder een bel Saharalucht die de temperatuur tot boven de veertig graden opjaagt. De reiziger was een keer bij zulk weer in die contreien. Hij was per bus onderweg van Alicante naar Madrid. Het betrof een keurige, van alle gemakken voorziene touringcar met televisie en airconditioning. De tv vertoonde een film die ook zonder kennis van de taal uitstekend te volgen viel en de airconditioning stond zoals overal in dit land op vol vermogen. Eerste voorzichtig hoogtepunt van wat een onopvallend tochtje beloofde te worden was de woestijnstad Albacete, meer precies het verkeersbord aan de rand van de bebouwde kom waarop Madrid stond aangegeven. Daaronder had een vertwijfelde geest met spuitverf geschreven: 5000 km. Zo voelt het blijkbaar om in Albacete te wonen. Het tweede hoogtepunt zou een kookpunt zijn. Terwijl we door stoffige vlakten met hier en daar oase-achtige tuinbouwgebiedjes reden, sloeg de kilte aan boord langzaam om in groeiende hitte. De airconditioning produceerde warmte in plaats van koude. Het werd geleidelijk om te stikken en voorzichtig morren sloeg al gauw in luidkeelse bezwaren om. De buschauffeur draaide aan de knoppen wat hij kon, maar niets hielp. Terwijl het buiten veertig plus was, zaten wij binnen bij een loeiende kachel. Of dat ding niet uit kon? Nee, dat kon niet, want dan raakte de motor oververhit en dan stonden we straks stil langs de weg en dat wou toch ook niemand. Er zat niets anders op dan door doorkachelen met de dakluiken open, in de hoop dat de aldus opgewekte lauwe bries verstikking nog net zou weten te voorkomen. Toen wij ten slotte laat in de avond bij het busstation in de hoofdstad arriveerden, beleefde ik de wonderlijke sensatie om een aangename koelte van zesendertig graden Celsius in te stappen. Het duurde overigens niet lang.