De verpletterende werkelijkheid

Dat de Eixample met zijn haaks op elkaar staande eenrichtingsverkeerstraten een genot is om doorheen te rijden, schreef ik al eens. Dat betekent niet dat het hier overal feest is. In de heuvelopwaarts gelegen wijken is autorijden een regelrechte verschrikking. Daarmee werd de reiziger gisterochtend weer eens geconfronteerd. Hij was door een van zijn banken uitgenodigd om een praatje te komen maken - vermoedelijk een geheel gratis advies om middels een bodemlozeputconstructie alvast een deel van het aanstaande bankfaillissement op zich te nemen - en omdat de auto dringend aan een schoonmaakbeurt toe was besloot hij er via de wasserette met het vehikel naartoe te gaan. Zo belandde de reiziger op de ringweg, alwaar hem de schitterende gedachte inviel om een afrit eerder te nemen en vervolgens naar eigen inzicht zijn bestemming te zoeken en al doende weer een stukje stad te leren kennen. Het bleek behalve een schitterende ook een heel onverstandige gedachte. Om te beginnen belandde hij in een laan zonder zijstraten met daarin een file die niet voor- of achteruit ging. Dat was met open raampjes en een muziekje nog net te doen. Dat vervolgens de stoplichten speciaal bleken afgesteld om de reiziger op de proef te stellen, deed zijn geduld geen goed. De afspraak was inmiddels over dertig seconden en het reisdoel was nog lang niet gelokaliseerd, laat staan in zicht. Maar goed, linksaf nodigde een fraaie avenue met weinig stoplichten de reiziger uit zijn ziel te komen masseren. Wat de avenue er niet bij zei was dat hij even verderop zonder waarschuwing onder de weg waar hij zijn moest werd doorgeleid. Hoezo hier geen oprit? Terug maar weer en een andere route proberen, een die in elk geval min of meer de goede richting uit ging. Meer min dan meer, uiteraard. Afijn, het crescendo is duidelijk. Het werd steeds later en het werd steeds heter en onze reiziger werd steeds bozer. En toen hij er eindelijk was, zijn afspraak allang verlopen, toen kon hij geen parkeerplek vinden. Moest hij dubbel parkeren met alle risico van een bon of zelfs te worden weggesleept, alleen maar om te worden aangeraden zijn laatste geld in waardeloos geld te investeren? Dat leek hem per saldo de gok niet waard. En zo keerde de reiziger verslagen huiswaarts, verpletterd door de werkelijkheid, maar wel een ervaring rijker. Mijd de wijk.